In de praktijk hebben wij als kantoor gemerkt dat mensen van het kastje naar de muur worden gestuurd op het moment dat zij zorg nodig hebben. Dit leidt tot bijzonder veel problemen voor de direct betrokkenen. Het zou de taak moeten zijn van de overheid om mensen adequaat te informeren, maar helaas schieten gemeenten vaak tekort in hun informatieplicht.

Sinds de invoering van de WMO 2015 zijn gemeenten bevoegd om differentiatie aan te brengen in de hoogte van PGB’s. Dit blijkt uit artikel 2.3.6 lid 4 WMO 2015, waarin is bepaald dat bij verordening kan worden bepaald onder welke voorwaarden betreffende het tarief, de persoon aan wie een PGB wordt verstrekt, de mogelijkheid heeft om diensten (…) te betrekken van een persoon die behoort tot het sociale netwerk. Gemeenten mogen, blijkens de memorie van toelichting bij de WMO 2015, verschillende tarieven hanteren voor verschillende vormen van ondersteuning en voor verschillende typen hulpverleners. Op grond van artikel 2.3.5 van de WMO 2015 is het college daarbij wel gehouden een tarief voor een PGB vast te stellen dat redelijkerwijs noodzakelijk is te achten om de cliënt in staat te stellen tot zelfredzaamheid of participatie. (Tweede Kamer, vergaderjaar 2013 – 2014,33 841, nummer 3, pagina 39.).

Tot ons kantoor wendde zich een man, die op enig moment failliet is verklaard en op straat kwam te staan. Omdat hij geen woning meer had, ving zijn broer hem op in zijn woning. De gemeente Amsterdam stelde vervolgens vast dat hij een gezamenlijke huishouding voerde met zijn broer. Om deze reden werd zijn aanvraag om een bijstandsuitkering afgewezen en kon hij twee jaar lang geen uitkering aanvragen op het adres van zijn broer.

In arbeidsongeschiktheidsprocedures (WIA, WAO, Wajong, Ziektewet) staat de burger tegenover het UWV. In zo’n procedure moet de burger de rechter ervan zien te overtuigen dat de medische situatie ernstiger is dan het UWV heeft aangenomen. Dat is niet eenvoudig.

Met ingang van 1 juli 2015 is het Dagloonbesluit werknemersverzekeringen gewijzigd. Daarin is onder meer opgenomen dat personen, die niet een heel jaar lang aaneengesloten werken en werkloos raken, geconfronteerd worden met een lager dagloon ingevolge de Werkloosheidsuitkering dan personen, die wel een heel jaar lang werken.

Onlangs wees de Hoge Raad een spraakmakend arrest over de ontslagvergoeding van een kapster die zonder geldige reden was ontslagen. Het lijkt erop dat met dit arrest de mogelijkheden van werknemers om een hogere vergoeding te claimen dan de wettelijke transitievergoeding zijn verruimd. Dit terwijl de wetgever met het nieuwe ontslagrecht, dat per 1 juli 2015 is ingevoerd, de ontslagvergoedingen juist aan banden wilde leggen. Betekent het arrest van de Hoge Raad nu dat we weer terug gaan naar de (relatief) hoge vergoedingen uit de tijd van de kantonrechtersformule?

In een zaak van ons kantoor ontvingen wij onlangs een interessante uitspraak van de rechtbank Amsterdam. Het ging in deze zaak om een man, die inwonend was bij iemand anders. Omdat hij geen huurcontract kon overleggen aan de gemeente kreeg hij te maken met de kostendelersnorm. Hierdoor ontving hij een veel lagere uitkering.

In 2015 wendde zich tot ons kantoor een jongeman, die ziek was geworden voor zijn werk als chauffeur. Hij onderging hiervoor behandeling bij gespecialiseerde instellingen. Omdat zijn dienstverband tijdens ziekte eindigde en zijn werkgever eigenrisicodrager was voor de Ziektewet, kreeg hij te maken met het re-integratiebedrijf Acture. Acture is één van de grootste private uitvoerders van de Ziektewet in Nederland.

Met het project WerkLoont heeft de gemeente Rotterdam in de afgelopen drieënhalf 12.000 bijstandsgerechtigden aan een baan geholpen (bron: Volkskrant d.d. 21 juni 2017). Een succesverhaal. Of niet? Uit onderzoek van de Erasmus Universiteit in Rotterdam blijkt dat het succes relatief is: in het eerste jaar is het effect positief, maar in het tweede en het derde jaar worden de verschillen met bijstandsgerechtigden die op eigen kracht uit de bijstand komen snel kleiner. Na drie jaar zijn de verschillen tussen beide groepen bijstandsgerechtigden minimaal. Wat betekent dat voor de strenge aanpak waarop de gemeente Rotterdam zich laat voorstaan?

De uitspraken van Fred Teeven in De Groene Amsterdammer (zie het bericht van 22 mei jl. op onze website) hebben geleid tot vragen van de Tweede Kamer aan de Minister van Veiligheid en Justitie Stef Blok. De Kamer wilde een reactie op de publicatie en in het verlengde daarvan duidelijkheid over de motivatie voor de bezuinigingen in de gefinancierde rechtsbijstand. Op 30 mei jl. heeft de Minister schriftelijk gereageerd. Brengt zijn reactie de gewenste duidelijkheid?

Nog steeds worden studenten geconfronteerd met uitwonendencontroles door DUO, die uitmonden in herziening en terugvordering van studiefinanciering en doorgaans ook een forse boete. Deze beslissingen gaan in bezwaar of beroep nogal eens onderuit, omdat de controles niet altijd op de juiste manier zijn uitgevoerd. De Centrale Raad van Beroep maakte korte metten met beslissingen van DUO die waren gebaseerd op huisbezoeken door onbevoegde controleurs. Hierover verscheen op 6 december 2016 een artikel op onze website. DUO onderbouwt zijn beslissingen nu ook vaak met OV-reisgegevens, bijvoorbeeld als daaruit kan worden afgeleid dat de student in een bepaalde periode hoofdzakelijk gebruik maakt van haltes in de buurt van zijn ouderlijk huis. Op 8 mei 2017 heeft de Rechtbank Den Haag geoordeeld dat het gebruik van reisgegevens strijdig is met het recht op privacy van artikel 8 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).

Intrum Justitia, een van de grootste incassobureaus, schrijft alleen nog maar lieve brieven aan wanbetalers, zo viel te lezen in de Volkskrant van 20 mei 2017. Sociale incasso noemt de directeur van Intrum Justitia deze nieuwe aanpak. Niet meer dreigen met hoge kosten en een dagvaarding, maar mensen uitnodigen om een betalingsregeling te treffen. Wat een vooruitgang! Het is te hopen dat deze werkwijze navolging zal vinden bij andere incassobureaus, want het snoeiharde innen dat we van incassobureaus kennen brengt mensen met schulden alleen maar verder in de problemen.

De WW-uitkering wordt gebaseerd op een dagloon. Dit dagloon behoort een weerspiegeling te zijn van het inkomensniveau dat iemand had voordat hij werkloos werd. In de praktijk pakt dit niet altijd zo uit. Werknemers die op en na 1 juli 2015 werkloos werden en die in het jaar daaraan voorafgaand niet ieder maand hadden gewerkt, ontvingen als gevolg van een aanpassing van het Dagloonbesluit een verhoudingsgewijs (veel) te lage uitkering. Met ingang van 1 december 2016 is dit gerepareerd, maar daarmee is het voor degenen die tussen 1 juli 2015 en 1 december 2016 in de WW terechtkwamen nog niet zomaar opgelost.

Gefinancierde rechtsbijstand geofferd om verdediging verdachten te frustreren? Lees hieronder onze op 20 mei 2017 in de Volkskrant verschenen reactie op de uitspraken van Fred Teeven in de Groene Amsterdammer.

Het College voor de Rechten van de Mens heeft onderzoek gedaan naar armoede in Nederland en concludeert dat armoede een groot probleem is in Nederland. Leven in armoede betekent niet in staat zijn om met je inkomen te voorzien in basale levensbehoeften zoals voedsel, kleding en wonen. Armoede kan in principe iedereen raken en kan vele oorzaken hebben: verlies van werk, een echtscheiding, discriminatie op de arbeidsmarkt, chronische gezondheidsproblemen. De gevolgen ervan zijn groot, zowel voor de betrokken personen als voor de samenleving. Heel goed is dat het College armoede koppelt aan mensenrechten, zoals het recht op een behoorlijke levensstandaard en het recht op arbeid en huisvesting. Mensen kunnen in armoede terechtkomen doordat hun mensenrechten onvoldoende zijn gegarandeerd, maar ook het omgekeerde geldt: armoede kan leiden tot onvoldoende bescherming van mensenrechten.